Ons leven wordt op dit moment voor een groot deel bepaald en gekleurd door het Coronavirus. De maatregelen en beperkingen treffen iedereen en voor veel mensen, zeker in situaties van ziekte of ouderdom en hun familie om hen heen, voor ondernemers en zzp’ers en ook voor veel werknemers is het een moeilijke en onzekere tijd.

Deze pandemie confronteert ons met de kwetsbaarheid van ons leven en samen leven en laat ons ook zien dat het leven niet zo maakbaar is als we misschien soms denken.

Ook als kerk merken we hoe het gemeenteleven en ons kerkzijn op dit moment bepaald wordt door het Coronavirus en de maatregelen die zijn genomen. Kerkdiensten kunnen we alleen online via kerkomroep.nl uitzenden en zelfs Pasen, het hoogtepunt van het kerkelijke jaar, kunnen we niet samen als gemeente vieren.

Een groot deel van het maatschappelijke en sociale leven is stil gevallen. Nu is stilte wel een belangrijk aspect van kerkzijn en geloven, we zoeken immers af en toe de stilte om te bidden of voor bezinning, maar stilte kan ook te veel zijn, gedwongen en dan wordt het soms zelfs eenzaam en angstig. Tegelijk houden we er in geloof aan vast dat God ook in die stilte, in de eenzaamheid en de angst nabij is.

De verspreiding van het Coronavirus roept ook geloofsvragen op, zoals: wie God is in deze situatie, wat  heeft God te maken met het virus, is het een oordeel of een straf van God? En er zijn bepaalde stromingen die het Coronavirus zo zien, als een teken of zelfs een oordeel van God om ons mensen op te roepen tot bekering en omkeer.

Maar God is niet een God die mensen straft. God heeft ons wel verantwoordelijkheid gegeven voor ons leven en voor de aarde en daarbij regels hoe we daar mee om moeten gaan om het leven voor alle mensen goed te laten zijn. Met als hoofdregel God, de naaste en jezelf lief te hebben. En goed voor elkaar en voor de wereld te zorgen, met medemenselijkheid, duurzaam leven, verbondenheid over grenzen heen. In die zin is deze crisis door het coronavirus een wake-up call dat we daar weer meer aandacht voor moeten hebben.

Het geloof in God die ons steeds weer een nieuw begin gunt en wil geven, - dat vieren we immers ook met Pasen - kan ons daartoe inspireren en uitnodigen.

We zijn als kerk en gelovigen op weg naar Pasen, het feest dat ons vertelt dat Jezus het leven van ons mensen heeft gedeeld met alle pijn en al het verdriet dat daarin aan de orde kan zijn. Zo is Jezus de weg van het lijden gegaan, zelfs tot in de dood. Maar daarmee eindigt het niet. Deze weg van Jezus loopt uit op opstanding: nieuw leven na de dood, licht na het donker. Het is een verhaal van hoop dat vertelt dat ook na een moeilijke tijd, na lijden, zelfs na het donker van verdriet, er toch weer een nieuw begin van leven kan zijn.

Zoals we in de kerk uitkijken naar het Paasfeest, feest van nieuw leven, zo kijken we met miljoenen mensen uit naar de tijd dat deze crisis rond het Coronavirus voorbij zal zijn, en we weer ruimte en vrijheid hebben om te leven. Dat is wat God ons wil schenken en  leren om met elkaar te bewerken en te delen.

ds. Attie Minnema

www.kerkopypenburg.nl

Facebook: Wijkgemeente De Toevlucht